Hij rommelde zo te horen in in zijn toiletzak.
De tweede wandelaar sprong uit een bovenbed. Waarschijnlijk bang om iets te missen. Hij griste een handdoek mee en rende richting sanitair.

Er kwam een kettingreactie op gang. Toen ik mijn ogen weer opende herinnerde de kamer me aan de laatste uitverkoop van V en D. Er werd beheerst maar gehaast door elkaar gerend. Iedereen wilde als eerste bij de douche of toilet zijn.
Waarom eigenlijk?

Maar ook ik deed eraan mee. Met als gevolg dat ik om 07.15u alweer op pad was. Terwijl het buiten nog stikdonker was.
We vertrokken met zijn tweeën. Zij was een dame uit Duitsland. We bespraken wat ons bezielde en waarom we hier al zo vroeg liepen. Misschien vanwege de hitte? Maar die dag zou betrekkelijk koel zijn in vergelijking met de 27 graden van gisteren.
Een verklaring hadden we niet.
Na een paar km liet ik haar achter. Afscheid nemen deden we niet. Ik loop gewoon wat sneller dan haar, en dat verlaat je elkaar vanzelf. Maar je weet ook dat je elkaar nog tegenkomt. Het is mijn camino.

In de vroege middag arriveerde ik bij een klooster.
De mystiek van de camino voel je hangen om het gebouw. Ik deed wat ze al honderden jaren voor mij deden. Ik stapte naar binnen.
Een oude non verwelkomde me met een glimlach. Haar ogen stonden vriendelijk in haar gerimpelde en verweerde gezicht.
Achter me kwam nog een non binnen. Ze was jong en sloeg een paar treden van de stenen trap over. Ze droeg een pakket, verpakt in bruin papier en omwikkeld met touw.
Opgewonden liep ze langs me heen. De oude non sprak met haar. Ze gingen over op fluisteren. En draaiden hun rug naar mij.
De jonge non begon de touwtjes los te maken. Ik zag niet goed wat ze deden. Als ze zich naar mij omdraaiden keek ik snel naar het kruisbeeld in de ontvangsthal.
Het volgende touwtje was los. Ik kwam steeds dichterbij en ging op mijn tenen staan. Zo kon ik enigszins over hun schouders meekijken.
Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Iemand riep 'Karin'. Ik slaakte een hoge kreet en sprong een meter in de lucht. Zelfs met mijn rugzak nog om.
De nonnen krompen ineen en lieten het pakket vallen. Het was de Duitse dame die me blij begroette.
De oude non sloeg een kruis en begeleidde me naar mijn kamer. Ik voelde me een ietsiepietsie opgelaten.
Wat er in het pakket zat? Een ketting van Zalando? Een spelcomputer? Of toch een nieuwe bijbel? We zullen het nooit weten. Niet dat het me iets aangaat, haha.

Het klooster had ruime kamers met gewone bedden. Dat is een verademing.
's Avonds kookten we pasta met saus. Een prijs voor de meest inventieve maaltijd zouden we niet winnen.
Want ons Duits-Nederlands team kon niet op tegen de Italianen. Italianen maken van iedere keuken een sterrenrestaurant.

De handwasjes vormen een dagelijkse routine. Alsof je op de camping bent.
Ergens las ik dat je je sokken niet moet wassen. Dat zou tegen blaren helpen. En warempel, het is waar. Gelukkig stinkt Merino wol niet. Dat spaart me weer een wasje.

Dag 6 liepen we weer door de meseta. Dit keer was het pure woestijn. Niemand vestigt zich hier. 17 km aan een stuk zonder barretje of drank. Ik ben eigenlijk wel klaar met de meseta.

Een Nederlandse agent hielp me om de rugzak beter te bevestigen. Die trekt nu minder aan mijn schouders en steunt wat meer op de heupen. Het loopt nu een stuk makkelijker.
Aan het einde van de 17 km is iedereen blij elkaar aan de bar te zien. Dat is een van de leukste dingen van de camino.
Op de camino projecteer je je hele familie en vriendenkring op de mensen die je tegenkomt. Zo trek ik al een paar dagen op met Duitse tante Yvonne. Sprekend. Echt ongelooflijk. Ze lacht en praat precies hetzelfde. 
Misschien is dat een natuurlijk mechanisme tegen heimwee.
Na nog eens 6,5 km arriveer ik in een prachtige authentieke herberg. Ik verheug me al op het pelgrimsmenu. 3 gangen voor maar 10 euro.

Dag 7 gaat van start. Het verbaast mij nog steeds dat iedereen zo vroeg vertrekt, en in het pikkedonker buiten gaat lopen. En toch laat ook ik me een iedere keer een klein beetje opjagen. Want ik wil niet als laatste uit de herberg vertrekken. Een leerpunt?
Ik schrijf het wel als het lukt.
Na 28 km heb ik in totaal 150 km op de teller. Nu zit ik te bloggen en aan de borrel in de patio. Walk is good!