Het gaat veel langzamer dan we dachten.
Want onderweg is zoveel te zien. Zoveel bewijs dat Santiago de Compostela daadwerkelijk bestaat.
Ik ben zo blij als ik straks de tocht volbracht. Maar ik wil de camino ook zo lang mogelijk vasthouden.
's Middags zien we Santiago liggen.
Ik loop in vol ornaat. Inclusief rugzak en schoenen. Want ik wil natuurlijk wel in stijl aankomen
De tocht is voor mijn gevoel nog erg lang.
Mijn ademhaling gaat steeds sneller. Mijn hart dreunt in mijn ribbenkas.
Daar staat de cathedraal.
We stappen tegelijkertijd het plein op. En barsten alle 4 in huilen uit. Snikkend bel ik André. Ik kom bijna niet uit mijn woorden.
DIt is een onvoorstelbaar intens gevoel.
We lopen naar ons hotel de Non.
Onderweg passeren we een bankje.
Er zit een non. Ze kijkt me aan. Naast haar staat een flesje spa rood. Aan de andere kant staat een pakket. Ingepakt met karton, omwikkeld met touw.
'Je weet toch wat er in het pakket zit?,' zegt ze. .... Ik kijk omlaag en knik... De camino verklapt geheimen waarvan de antwoorden al diep in jezelf zitten. Als ik weer opkijk zit ze er niet meer.
Morgen bezoeken we Santiago de Compostela uitgebreider.
Aan al deze mooie momenten komt straks een eind.
Ik wil jullie graag bedanken. Jullie lieve vrienden en lezers, dat jullie zo met mij meeleefden.
We kunnen met zijn allen wel een boek schrijven, zo mooi en poëtisch waren jullie reacties. Het hield me op de "voet".
En André, Laura en Milena, jullie zijn mijn toppers dat jullie mij dit gunden en mogelijk maakten.
Bedankt pap, mam...
En speciaal dank aan mijn lieve wandelmaatjes. Henriëtte, Paula en Julie.
Jullie maakten mijn camino ontzettend bijzonder.