Het bleek serieus. Carolien is sinds 5 dagen pensionada en ik ben in de trainingsmood voor Santiago... Een perfecte combinatie! Vier dagen van 28 km door het heuvellachtige Limburg. Mmm, eigenlijk heb ik niks met heuvels. Integendeel, ik heb er zelfs wat tegen. Weg met die heuvels! Maar wat mot dat mot, ook vanwege de hoogteverschillen op de camino.
De slechte weersvooruitzichten kwamen uit. Tik, tik, tik, tikketikketikke tegen de autoruiten. 's Morgens om 6 uur op weg naar de start. Eeuwig optimistisch zoals we beiden zijn dachten we dat het wel droog zou worden. Maar het werd een hele natte, kletsnatte eerste dag. Mijn leuke heuptasje gaf af op mijn mooie "say yes to the dress" jurk. 28 km ploeteren door zware regen. Mijn schoenen bleven voortdurend hangen in de zuigende modder. En overal glijpartijen om me heen. Je hebt het weer niet voor het uitkiezen, maar blij dat ik was met de warme douche daarna. Mooie route en een voldaan gevoel....achteraf ;-)
Ook de tweede dag was al niet veel beter, al startten we droog. We liepen zelfs in file langs de zijkant van een berg (ja, Limburg heeft bergen) om niet uit te glijden. 
Sommige medewandelaars werden er wat ongeduldig van. Gelukkig droeg ik de juiste kleren, zodat ik minder nat werd. We genoten van de pauzes, en het landschap, maar wat minder van de heftige heuvels in Berg en Terblijt. De gesprekken onderweg met Carolien waren gezellig. Maar ook die met wildvreemde andere wandelaars die je pad kruisten. Iedereen is trots op zijn prestaties en tochten uit het verleden, en die worden dan ook altijd breed uitgemeten!
Dag 3 was wederom nat, nat, nat, maar we wenden er aan. We hielden elkaar op de been. De uitzichten over het groene heuvelland waren prachtig. We genoten. Opeens liepen we door hetzelfde weiland langs exact de plek waar mijn vader tijdens onze wandeling overleed.. De modder was nog hetzelfde als toen. Ik werd er even stil van. Even vlogen mijn gedachten terug naar dat moment nog maar een paar jaar geleden. Maar ik voelde me er goed bij. Ik voelde zelfs een duwtje. En de regen, welke regen?, voelde ik niet meer. Bedankt pap!
Maar dan dag 4, wat een stralende prachtige zonnige mooie dag (ik kom superlatieven tekort). Omdat het de jubileumeditie was (30X) werden we na 6 km vervoerd met bussen, richting Sint Pieter en Kanne. Om daar 12 km te wandelen. Dan weer met bussen terug en de laatste km's weer op Nederlands grondgebied. Om niet te spreken van de geweldige intocht, met rozen, bloemen en André, Paula en Melanie. Beetje overmand door emotie liepen we de laatste meters en Carolien weet het zeker, ze slaat nooit meer een editie over.
Mijn materiaal heb ik kunnen testen met slecht (geen succes, nog wat leerpunten ;-)) en met mooi weer. Mijn rug testte ik met een zware rugzak. Conclusie: Ik neem André toch maar mee richting Santiago, hij stond iedere morgen om 05.30u op voor een ontbijtje en een lift naar de start. Haha, nee hoor, de uitdaging is en blijft, hoe overleef ik 4 weken met mezelf (als ik mezelf echt leer kennen).
Vier dagen om half 6 opstaan, wandelkleren aantrekken en gaan, hakken er toch wel in. Poeh en dat straks maal 7 tijdens mijn Santiagotocht. Het lijkt nu toch wel veel en lang. Morgen mag ik gelukkig uitslapen. Ik hoef pas om half 9 op mijn werk te zijn en mag de hele dag zitten. Mmmm, ik verheug me er nu al op. Zo gek is het dagelijks ritme nog niet......
Het waren vier fantastische dagen, dank Carolien!
