De kathedraal
Na een onrustige nacht vertrokken we vroeg. We wilden vroeg aankomen. Het ontbijt sloegen we over. Het is zondag en de winkels zijn nog niet open.
We zijn opgewonden. Het is zo'n raar idee dat onze camino straks klaar is.
Een gebed
Vrijdag begon als een grijze dag. Sombere wolken pakten zich bijeen. En keken ons dreigdend aan. Ik gebruikte voor het eerst mijn mooie regenjas.
Een aantal dagen achtereen
De bergen zagen 1000 jaar geleden al hoe wij pelgrims aan kwamen lopen.
Misschien met andere schoenen. En ongetwijfeld andere jurkjes. Maar over precies dezelfde weg.
Hoe zou het over 1000 jaar zijn?
Herfstblaren
De herfst op de camino kondigt zich aan.
Struiken worden geel.
De groene bladeren van de bomen worden rood.
Mijn tocht wordt kleurrijker.
Kruis van ijzer
Stap voor stap beklim ik de heuvel. De stenen glijden voortdurend weg. Bij iedere drie passen voorwaarts, glijd ik weer een terug. Symbolisch voor het leven. Ik bevind me op het hoogste punt van de camino.
Voor mij staat het Cruz de Ferro. Herinneringen overwelmen me. Ik ben klaar om een last af te leggen..
Er ligt een stad
Op dag 9 wandelde ik als een van de laatsten de herberg uit.
Ik had heerlijk geslapen. Mijn kamer leek eerder op die van een 3 sterren hotel dan die van een doorreisherberg. Met strakke gangen en schone bedden.
De dag begon mooi. Net als iedere dag.
Weer een dag op de camino
Op de 5e ochtend ontwaakte ik weer vroeg. Ik soeste nog wat na en staarde tegen de onderkant van het bed boven me. Ik sloot nog even mijn ogen.
Ik hoorde hoe de eerste wandelaar zijn rugzak pakte. Hoe zachtjes hij dat ook probeerde, nachtelijke geluiden klinken hard.
Hoogvlaktes
De eerste pelgrimsmaaltijd bestond uit rijst en sla. Het smaakte beter dan ik verwachtte.
De herberg lag in the middle of nowhere. In een superklein dorp. Behalve mezelf was er maar één pelgrim. Een Engelsman.
Zelluf doen
Ik ben niet uitgesproken feministisch. De vuilnis zet André gewoonlijk buiten. In ruil hang ik de was op.
Zaterdagochtend om 07.30u verzegelden we samen de rugzak. Met huishoudfolie. Op vakantie draagt André de koffers. En ook 2 uur later op het vliegveld deed mijn galante man dat.
Maar vanaf daar hield het op. Hoe anders is het nu.
Countdown
Badend in het zweet vloog ik vanmorgen rechtop wakker. De hele nacht ontvluchtte ik blaffende en grommende honden. Ik had honger en was moe. Andere peregrinos waren te druk met elkaar bezig en wilden niet met me praten. Of ze vonden me gewoon niet leuk. En de wegen waren zóoo saaaaai.
Ik keek rond in mijn slaapkamer en nog slaapdronken besefte ik het goede nieuws. Het was een nachtmerrie. Ik hoef helemaal niet te gaan. Ik ga gewoon niet. Lekker puh.
Meer...
Het was me de generale repetitie wel
Iedereen kent ze wel, dat soort plannen.... Leuk om op een terrasje te opperen tijdens wat alcohol. Maar waarvan je je afvraagt of het er echt van komt. Het was tijdens een warme zon vorig jaar augustus tijdens cultura nova (een cultuurfestival in Heerlen). Ik ontmoette Carolien en Paula. Carolien is al 25 jaar een ex-collega, maar nog altijd een lieve vriendin. Ons Atrium ziekenhuis 4 West eetgroepje bestaat nog altijd. Carolien meende dat het een goed plan was om de Heuvelland Vierdaagse te gaan lopen. Leuk plan, doen we, toch?
Say yes to the dress
Ik zei Yes to the dress! De jurk lachte naar me in het rek van Mulders bergsport. Onweerstaanbaar. Lichtblauw, van fjallraven. Ik trok hem aan, en voelde meteen dat ie van mij werd. Hij zat heerlijk en knelde nergens. Bij kou 's morgens trek ik er een zwarte merino legging onder. Dan voel ik me de hele dag leuk (hé Miriam). Dus die graaide ik meteen mee. Hup, hup, en nog wat, en nog wat. De mand vulde zich en mijn beurs leegde zich.
Mijn eerste week als officieel aangekondigde pelgrim
Het valt niet mee. Wat neem ik wel en wat neem ik niet mee. Gewend aan megagrote koffers voor een weekendje weg, moet ik nu concessies doen. Geen leuke jurkjes, hakjes, of goedgevulde toilettas. Praktische kleding, praktische slippers, praktische toiletspullen, praktisch, praktisch, praktisch ...
Mijn eerste blog
En dan beginnen de voorbereidingen. Gestimuleerd door veel mensen in mijn omgeving hakte ik de knoop door. Ik prikte een datum en boekte een ticket voor de reis via Madrid naar Burgos. Mijn maag draait en mijn hart slaat over als ik er aan denk. Spannend en gaaf tegelijk.
De schoenen zijn gekocht, de rugzak is aangeschaft, er ligt een prachtig boek van Santiago op onze eettafel. Diverse oefentochten zijn gepland.
Middels mijn blog(s) hou ik jullie op de hoogte van de voorbereidingen. Maar vooral van de reis zelf. Ik snap dat jullie veel smeuïge details verwachten, van huilen en blaren, dus daar zal ik zeker aan voldoen. Die momenten zullen komen. Natuurlijk hoop ik jullie ook te kunnen berichten over dat ik opeens “zen” geworden ben. En dat ik heel goed alleen kan zijn, en dat ik geniet.
We gaan het afwachten en beleven!